0
MAMA ZIJN Uncategorized

Naweeën

Lieve Kobe,

IMG_0227

Sinds ons ziekenhuisavontuur van afgelopen dinsdag is de meest gestelde vraag die ik krijg: “Hoe gaat het nu met Kobe?”. Wel, goed! Je hebt prachtige tandjes en je bent springlevend, alsof er nooit iets met je is gebeurd! En gelukkig maar! Toen ik je vrijdag weer naar school bracht en je overhandigde aan de juf, vroeg ze net hetzelfde: “Hoe gaat het met Kobe?” waarop ik antwoordde “Goed, maar wil je alsjeblief goed op hem letten?” Maar toen je juf vroeg: “En hoe gaat het met de mama?” sprongen de tranen in mijn ogen. Met je mama ging het niet zo goed afgelopen week. Sinds het moment dat die anesthesist uit de operatiekamer kwam met het nieuws dat er iets met je was gebeurd tijdens de narcose, ging mijn wereld aan het daveren. Dat is nu bijna een week geleden, maar ik mag er niet aan denken dat er echt iets met je was gebeurd. Op zo’n moment besef je pas hoe broos het leven is en hoe kwetsbaar wij eigenlijk zijn! Niet goed voor een moederhart! Het vertaalde zich afgelopen week in extreme overbezorgdheid, in 10 keer gaan kijken ‘s avonds of je wel goed aan het slapen was, in 10 keer per dag elkaar vastnemen en doodknuffelen, in ervoor zorgen dat ik extra veel aandacht aan je geef, in opperste staat van paraatheid gebracht worden vanwege een kleine hoestbui…je wilt niet weten wat er soms door mijn lijf gaat…

IMG_0226
Gelukkig maakte die kwetsbaarheid en overbezorgdheid ook plaats voor onze kleine gelukjes. Zoals samen pizza’s bouwen, uren knuffelen, popcorn maken en een hele avond samen naar ‘Frozen’ kijken, in een klein feestje van het leven maken.

Ik weet dat ik je volgende week weer een beetje moet loslaten…maar aan het einde van een drukke school-en werkdag kruipen we weer dicht bij elkaar en beseffen we weer wat we hebben! Gezonde kindjes die we doodgraag zien.

Liefs,
Je mama

You Might Also Like...

3 Comments

  • Reply
    Marjolein
    mei 24, 2015 at 6:10 am

    Mijn jingste liep enkele maanden terug bijna al spelend/lachend onder een auto. Ik kon ze nog net grijpen bij haar kap. Ik heb het beeld met andere afloop nog vaak terug gezien. Bevend op mijn benen en huilend. Dat heeft nog een hele tijd geduurd. Het is niet niets he, het besef dat het zomaar zo snel kan gaan. Sterkte

  • Reply
    Ellemieke
    mei 24, 2015 at 6:10 am

    We zijn allemaal bezorgde ouders en loslaten valt de ene moeder al gemakkelijker dan de andere. Maar op zo een moment word je wakker geschut en kei hard geconfronteerd met de realiteit. Met het besef hoe fragiel we zijn. Hoe we elke dag moeten genieten van de kleinste dingen eerst! Het moment dat de dokters me vertelden dat mijn dochter (toen 5 jaar) ook mijn hartziekte geërfd heeft, stortte mijn wereld in. Nooit gedacht dat ik hiermee zou kunnen leven, maar ook dat moeten we een plaats geven. Ze is ondertussen tien. Maar ze blijft mijn kleine meisje dat ik nooit met een gerust hart zal kunnen loslaten. Elke ochtend als we onze medicatie nemen, bid ik dat ze straks weer veilig thuis zal komen. Elke avond ga ik haar een kruisje geven dat ze de volgende ochtend weer even vrolijk wakker wordt. En genieten doen we veel intenser dan ooit geweest is!
    Neem je tijd om ook dit een plaats te geven!

  • Reply
    Ellen Naait
    mei 24, 2015 at 8:08 pm

    Als er iets met je kind gebeurt, dat draag je een tijdje mee he. Ookal lijkt alles voor de buitenwereld terug in orde, je hoofd en je moederhart hebben langere tijd nodig om te recupereren. Veel sterkte daar nog! En geniet toch maar extra hard van die knuffels en quality time!

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.