Sinds ik moeder, komen er al eens grappige uitspraken uit mijn mond of doe ik dingen die ik vroeger nooit gedacht had ooit te zullen doen:
1. “Papaaaaaaaa…kan je eens komen helpen?” Terwijl ik mijn Lief vroeger gewoon schatje of zoetje noemde, betrap ik er mijzelf op dat ik hem steeds meer papa noem en omgekeerd gebeurt dat ook steeds vaker: “Mamaaaaaa….kan jij dat eens komen doen?”
2. “Hou je kleren eens aan schatje!” Kobe heeft nogal de neiging om altijd al, en daarmee bedoel ik echt AL zijn kleren, uit te trekken als hij thuiskomt. Dus uitspraken zoals “Hou je kleren eens aan schat” of “Laat je onderbroekje aan” durf ik hier geregeld zeggen.
3. Tijdens de middagpauze vaak praten over je kinderen met je collega’s en jouw kind altijd het schoonste kind vinden.
4. Liegen dat de yoghurt op is om er stiekem zelf nog van te kunnen eten ‘s avonds.
5. Je kind(eren) bij jou in bed laten slapen en er keihard van genieten omdat je beseft dat hij/zij binnen 10 jaar dit nooit meer zal doen.
6. 3 jaar na je tweede zwangerschap nog steeds keihard meeleven met anderen hun zwangerschap en altijd meepraten met bevallingsverhalen, want het is toch zo leuk om die nog eens boven te halen en het nog eens te herbeleven.
7. Aan je kinderen vragen of ze nog een broertje of zusje willen omdat je stiekem nooit genoeg krijgt van die zwangerschaps-en bevallingsverhalen maar eigenlijk beseffen dat dat nooit over zal gaan, ook niet na één, twee, drie of vier zwangerschappen en bevallingen. (denk ik toch ;-))
8. Roepen tegen je kinderen. Ik had mijzelf altijd voorgenomen dit nooit te doen en toch betrap ik er mijzelf op dat ik dit toch af en toe moet doen en daar voel ik mij dan keischuldig over achteraf. Sorry schatjes, mama bedoelde het niet altijd zo! Ook niet gisterenochtend ;-).
9. “Mama is geen vuilbak!” “Mama is jullie slaafje niet!” “Ik zeg het nog één keer!” en meer van die uitspraken doen die eigenlijk nergens op slaan want je blijft ze herhalen, keer op keer.
Herkenbare situaties? Kunnen jullie er zelf nog toevoegen? Ben benieuwd!
12 Comments
Katrien
oktober 15, 2015 at 5:49 amHeel herkenbaar, alleen na drie zwangerschappen heb ik toch genoeg van die zwangerschaps en bevallings verhalen!
Viki
oktober 15, 2015 at 7:09 amBij mij was de zin na de derde zwangerschap ook wel over.
Annelore
oktober 15, 2015 at 7:10 amRoepen, mijn grootste zonde. Ik vind het heel irritant van mezelf maar het is soms overmacht, vermoeidheid en het einde van een ellenlange onderhandelingsperiode. Flauwe excuses, maar het gebeurt..
Er aan toevoegend: Gaan winkelen en alleen met dingen voor de kinderen thuiskomen. Je weekmenu aanpassen aan de smaak van de kinderen. Een stuk chocolade in je mond duwen en zeggen dat het echt wel een appel is.
Marlies
oktober 15, 2015 at 7:18 amIk dacht niet dat ik het type was dat zou roepen op haar kinderen, maar kijk, af en toe betrap ik er mij op mijn toon toch de hoogte in is gegaan. Wat zou ik dat graag vermijden… En ik zeg geregeld: mama/ik heb maar twee handen, en ik kan niet toveren (als drie kinderen tegelijk stante pede mijn hulp nodig hebben). Ik had ook nooit gedacht dat ik genoeg zou hebben aan slaap als ik nooit langer dan tot 08u zou kunnen slapen, en zie… ik ben meestal fris als een hoentje…
Kim (Groene Pumps)
oktober 15, 2015 at 8:00 amHeel herkenbaar allemaal.
En ook
– “Kaatje is al gaan slapen, schat” als ze na 7u nog vraagt om haar favoriete TV vriendin op te zetten.
– “de hoek is nog wakker hoor!” als ze vervolgens van haar oren begint te maken. Werkt trouwens wonderwel
– “krijgt mama een zoen/knuffel?” gewoon omdat ze zo lief kusjes en knuffels geeft dat ik daar nooit genoeg van krijg. Zij soms wel, spijtig genoeg.
Lies
oktober 15, 2015 at 9:17 amoh god zo herkenbaar lol
Kiekielot
oktober 15, 2015 at 10:13 amIk had ook nooit verwacht dat ik met zo’n achterlijk hoog stemmetje tegen mijn baby zou praten… Soms doe ik het nu toch.
Barbara
oktober 15, 2015 at 10:30 amGeweldig, en o zo herkenbaar!!! Ik roep helaas ook op de kids, wel eens een keer teveel eigenlijk. Ik betrap mezelf erop dat ik soms echt niet weet hoe ik hen moet doen luisteren, en de stem verheffen lijkt dan de oplossing. ik voel me er ook schuldig over, en excuses als vermoeidheid/… spelen ook mee, maar het blijft natuurlijk wel ‘roepen’… zouden ze er iets aan overhouden?? :-S
de kusjes, het stiekem genieten van het samen slapen, het meeleven met andermans zwangerschappen, …: allemaal checkcheckcheck!
Celine
oktober 15, 2015 at 11:24 amHaha, leuk! Leugentjes om bestwil – “de koekjes zijn allemaal op hoor” – dat ging ik ook nooit doen 🙂 En uitspraken zoals “ik wil gewoon eens op mijn gemak naar het toilet”, had ik ook niet voorzien! Gotta love motherhood 😉
Do-didit
oktober 15, 2015 at 11:47 amRoepen is hier ook iets waar ik mezelf op betrap… gewoon uit vermoeidheid en als je geen geduld meer hebt. Of ruzie maken met je man, zou ik ook nooit doen waar de kinderen bij zouden zijn, maar ach het is toch zo snel gebeurd.
Nog enkele herkenbare situaties:
– Ik tel tot 3 he! (en dan ben je bij 3 en blijven ze hetzelfde doen)
– De kindjes in Afrika hebben geen eten en jij laat alles liggen! (ik hoorde mijn moeder praten toen ik dat zei!)
– Plop is nu ook gaan slapen, hop je bedje in.
Chateligne Dupantalon
oktober 19, 2015 at 1:43 pmDat voorlaatste ben ik intussen afgeleerd, nadat mijn zoon bezorgd zei: “maar je mag het van mij anders gewoon naar hen opsturen, hoor, mama” 🙂
Resaarcle
oktober 15, 2015 at 12:05 pmIk ga die spreuk,onthouden voor de volgende keer als ik voel dat mijn emmertje overloopt en ik kans loop te gaan roepen. Wat ik nooit gedacht had, was dat ik dagelijks hardop zou kunnen lachen om iets wat zo’n ukkepuk of kleuter doet of zegt.