Achter het behang

“Ik kan ze wel achter het behang plakken!” zeg ik ’s avonds tegen mijn Lief nadat ik voor de tiende keer naar boven ben gelopen om mijn driejarig terroristje in haar bedje te krijgen. “Ik moet nog kaka doen mama!” “Ik wil nog een papke!” “Mijn broek zit niet goed!” “Ik wil mijn popje hebben!” “Ik wil nog één boekje lezen!” Alle excuses zijn goed om nog vijf minuutjes langer op te kunnen blijven. “Je bent kapot schatteke, je moet echt slapen nu. Lichtje aan en deur open.” zeg ik als zelfzekere moeder. “Ik ben niet kapot mamaaaaaaaaa,” waarop ze prompt begint te huilen en nog 7 kusjes en knuffels liefst allemaal tegelijk wilt. Het avondritueel begint hier om kwart voor 7 en eindigt vaak om 8u waarna ik mijn overheerlijke chocomelk die ik om kwart na 7 opgewarmd heb koud moet opdrinken. Morgen is het aan papa, oef!

En zo kan ik nog wel enkele situaties bedenken waarbij ik mijn kinderen achter het behang wil plakken. “Eet nu eens voort!”, “Poets je tanden!”, “Doe je jasje aan!”, “Vergeet je fluovestje niet!”, “Neem je fietshelm!” “Allééééééé haast jullie!” Het ochtendritueel waarbij ik iedereen gevoederd, gewassen en aangekleed op tijd de deur uit wil krijgen, is hier niet altijd om te lachen. ’s Avonds aan tafel is het vaak ruzie tussen mijn twee monstertjes. En het Frozenglas en de paarse beker zitten nog in de vaatwasmachine dus nog meer stof om te strijden. Pfffffffff….was het al maar avond!

Gelukkig was er afgelopen week oudercontact. Het allereerste voor Frauke. “Het is zalig om jullie dochter in ons klasje te hebben. Ze is creatief, altijd enthousiast en supersociaal.” Ik loop over van fierheid. Het gesprek met de juf van Kobe is al wat serieuzer want onze grote speelvogel gaat volgend jaar naar het eerste leerjaar! “Kobe is een fijne jongen om in de klas te hebben, hij is geïnteresseerd, nieuwsgierig, luistert goed en kan goed mee. Enkel het puzzelen en het tellen moeten we nog wat oefenen, maar dat komt allemaal goed!” Nog meer fierheid.

En morgen is het weekend. Tijd om het familiegevoel weer aan te wakkeren, met vier in bed te blijven liggen ’s morgens en verhalen vertellen over Sinterklaas en Zwarte Piet en ‘s avonds gezellig onze schoen klaarzetten en liedjes zingen. Of tijd om samen een frisse neus te halen tijdens een boswandeling en onderweg verhalen te vertellen over afgelopen week. Of broer en zus die elkaar knuffelen en zeggen. “Jij bent mijn liefste Broer!”
Op zo’n momenten, ben ik tot over mijn oren verliefd op mijn klein grut. Smoorverliefd. Overweldigend. Echt.

Inspiratie voor deze column haalde ik uit het boek ‘Van achter het behang tot over je oren’ geschreven door ontploetermoeders Roos Schlikker, Miloe van Beek, Elsbeth Teeling en Eva Bronsveld.