0
Uncategorized

Moederen zonder vader

Lieve vake,

Exact twee weken geleden zag ik je voor het laatst ‘levend’ toen ik je samen met onze Kobe een bezoekje bracht. “I am the past!” was het laatste dat je tegen ons zei toen we afscheid namen terwijl Kobe zijn muts met opschrift ‘I am the future’ op zijn hoofdje zette. Ik lachte  een beetje groen en zei ‘tot morgen vake!’.

Ik wist dat er een dag ging komen dat ik dat niet meer kon zeggen, maar ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik de dag nadien al samen met mijn broers en zussen aan je bed zou zitten omdat je je ogen niet meer opende, omdat je vond dat het genoeg was geweest, omdat je genoeg had gestreden tegen die vreselijke ziekte die jou op 5 weken tijd kapot heeft gemaakt. Veel te snel hebben we je moeten loslaten, want we hadden nog zoveel willen zeggen. We wilden nog zoveel herinneringen ophalen. We hadden nog zoveel plannen met je. Terwijl wij de laatste weken van je leven heel intens met je samenleefden, beseften we ook hoe ‘nietig’ alles rondom ons werd. Hoe we plots wel op de rem konden gaan staan om nog zoveel mogelijk voor jou te kunnen doen, voor jou te kunnen zorgen. Want dat deed ik zo graag, ‘zorgen’ voor jou. Je ‘bodyguard’ zijn.

“Kunnen de dokters vake dan echt niet meer helpen?” vroeg Kobe nog toen we na ons bezoekje aan jou samen naar huis reden. Het leven is bikkelhard, want hoe leg je aan een zevenjarig kind eigenlijk uit dat zijn opa er niet meer zal zijn binnenkort? Hoe leg je überhaupt aan een kind uit wat dat eigenlijk is ‘doodgaan’? “Vake is nu een sterretje aan de hemel, toch mama?” vroeg Frauke mij de dag na je dood.
Ik beloof je dat ik je laat verder leven in hun herinneringen. Ik zal hen vertellen dat je een vader was die op zijn manier toonde hoe hij van ons hield. Een vader die zijn liefde voor muziek heeft doorgegeven aan zijn kinderen. Een vader die ondanks zijn tegenslagen altijd opnieuw een weg vond. Dat je een bijzonder man was met een groot hart voor iedereen, altijd positief en altijd met de glimlach.

Het is gek hoe snel twee weken voorbij zijn gegaan. Twee weken zonder jou. Twee weken waarin we je niet meer konden bellen op je gsm. Maar wel nog naar je voicemail konden luisteren. Twee weken waarin het lijkt alsof je nog voortleeft op Facebook omdat die herinneringen ophaalt van het afgelopen jaar met jou. Het waren ook twee weken waarin we slaap inhaalden en beetje bij beetje de draad weer probeerden op te nemen met af en toe een lach maar vooral veel tranen.

Tegelijk besef ik ondertussen ook dat elke dag die voorbij gaat je nog een beetje verder van ons weg gaat. Voor we het goed en wel beseffen zal je er een jaar niet meer zijn, twee, drie jaar…jaren waarin we het ‘zonder’ jou zullen moeten doen. En ik vraag me eerlijk gezegd af hoe een leven zonder vader er uit zal zien? Moederen zonder vader, hoe ga ik dat doen? Het zal een leven worden waarin ik niet zomaar mijn gsm kan pakken om je op te bellen en te vragen hoe het met je gaat? Want dat deden we, wekelijks en de afgelopen weken zelfs dagelijks. Het zal een leven worden waarin ik geen bezoekje meer kan brengen op zondagochtend met de kindjes om samen koffie te drinken en wat bij te praten. Ja vake, je was de laatste jaren sinds de scheiding met ons moeke niet altijd heel dichtbij, maar ik wist dat je er altijd wel ergens was. Maar nu je er niet meer bent voelt dat zo onwezenlijk. En toch, toch geloof ik dat je altijd ergens zal zijn, nu morgen en voor altijd in onze harten.

Rust zacht, liefste vake van me, ook al was je leven niet altijd even simpel en hebben wij het ook niet altijd even simpel met jou gehad. Je hebt ons zoveel geleerd, ook hoe we het ‘niet’ moeten doen. Maar tegelijkertijd was je ook zo’n grote inspiratiebron. Altijd goedlachs, altijd optimistisch, een gever en een geweldige kindervriend. En ik beloof je dat ik dat altijd zal vertellen tegen mijn drie liefste kindjes, kleinkindjes die je zo ongelooflijk graag hebt gezien en waar je nog zoveel voor wilde betekenen.

Slaapwel, ik mis je nu al ongelooflijk hard.

Je dochter die zo ongelooflijk veel van je hield.

You Might Also Like...

5 Comments

  • Reply
    Lies
    december 10, 2017 at 8:22 am

    Het leven is te hard, te oneerlijk ook soms! Ik kan niet veel voor je door alleen er maar zijn, voor als jij het nodig hebt! <3

  • Reply
    Sofie Lambrecht
    december 10, 2017 at 2:13 pm

    Een heel dikke knuffel lieverd xxx

  • Reply
    Els
    december 10, 2017 at 6:30 pm

    Mooi geschreven Lobke. Zo oneerlijk hoe snel je jouw vake hebt moeten loslaten :-(. Sterkte en veel liefde ❤️

  • Reply
    Anna Helena
    december 10, 2017 at 7:15 pm

    Voor zo’n verlies zijn amper woorden. Koester de herinneringen en hou ze levendig.

  • Reply
    Evi
    december 11, 2017 at 7:24 pm

    Heel mooi geschreven! Ik wens jullie heel veel sterkte in deze moeilijke tijden. En wat Anna Helena zegt: koester de herinneringen en hou ze levendig.

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.