0
Uncategorized

Ik zocht mijn vader


Twee maanden al, twee f*cking moeilijke maanden, leven we verder zonder (groot)vader. Het is gek om te beseffen hoe snel het leventje weer zijn gewone gangetje gaat en hoe onze levendige herinneringen aan hem steeds meer vervagen en hoeveel pijn dat doet. Het ene moment verschijnt er een lach op mijn gezicht terwijl ik aan onze kinderen vertel wat voor papa ik heb (want in mijn hart leeft hij verder, weet je nog?) en het andere moment rollen de tranen van mijn gezicht omdat ik hem wil bellen hoe het met hem gaat en keihard besef dat dat niet meer gaat. Op zo’n momenten put ik kracht uit steun van anderen, uit lieve kaartjes en mailtjes die ik kreeg. Zo zat deze prachtige tekst van Toon Tellegen deze week zomaar in mijn mailbox, ééntje waar ik mij echt aan optrek en waar jullie misschien ook kracht uit kunnen putten bij een groot verlies:

Ik zocht mijn vader.
‘Waar is mijn vader?’ riep ik. ik zocht overal. ‘Heeft iemand mijn vader gezien?’

Wat moet ik beginnen zonder vader, dacht ik: ‘Mijn vader!!’

‘Hier!’ hoorde ik opeens zijn stem.
‘Waar?’

‘Hier!’ Ik hoorde hem roepen uit mijn broekzak. Ik haalde hem tevoorschijn.
Hij was het echt, maar heel klein.

Wat moest ik daar nu van denken?

‘Let op, zei hij.
En plotseling was hij groot en boog zich over mij heen.
‘Dag mijn kind’ zei hij.
Hij glom.

‘Hoe doe je dat toch?’ vroeg ik.

‘Ja…’ zei hij. Hij glimlachte geheimzinnig.

‘Kan je mij dat ook leren?’

‘Nou….’ Zei hij ‘Later misschien.’

‘Wanneer is later?’….

‘Ja….’

O, altijd dat geheimzinnige ja…. Van mijn vader. Daar hield ik helemaal niet van. Dat wilde ik hem ook zeggen.

Maar plotseling kromp hij weer in elkaar en was hij weg.

Ik voelde in mijn broekzakken. Daar was hij niet.

‘Waar ben je nu?’ riep ik.

‘Hier.’

‘Waar is hier?’

‘Later.

‘Later? Hoe kan dat nou weer?’

‘Ja….’

Hij was dus ergens later, waar het niet nu was. Ik had nog nooit zo iets ingewikkelds meegemaakt.
‘Is het daar mooi?’ vroeg ik.

‘Heel mooi, zei hij.

‘Wat is daar te zien?’ vroeg ik.
‘De zee, zei hij ‘Kleine scheepjes. Meeuwen’.

Ik kon zijn stem nauwelijks meer horen.

‘Waar ben je nu?’ riep ik…

‘Veel later, veel, veel later…’

‘Vaar je soms weg? Riep ik.
Toen hoorde ik hem niet meer.
Ik zuchtte.
Ik dacht: wat ze ook zeggen: ik heb de ingewikkeldste vader van de wereld, dat is zeker;

En ik was niet bang dat hij misschien niet meer terug zou komen. Hij komt altijd terug. Hij weet daar duizend manieren voor.

Toon Tellegen

Bedankt lieve Heidi voor het doorsturen van deze prachtige tekst.

You Might Also Like...

2 Comments

  • Reply
    Mammalien
    januari 19, 2018 at 11:29 am

    Mooi zeg… Sterkte.

  • Reply
    Nathalie
    januari 20, 2018 at 3:39 pm

    Het is hard hé… Jaren geleden verloor ik wie in mijn ogen mijn tweede vader was… De persoon die mij bijna alles leerde…. ik heb het er nog steeds ontzettend moeilijk mee. Het gaat nooit weg naar het slijt.. en soms komt het nog boven en dan huil ik en huil ik en dan is het weer even oke… nou ja… veel liefs ik denk aan je

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.