0
Uncategorized

Dat ik je mis

Lieve vake,

De 26ste zal nooit meer hetzelfde zijn sinds ik jou – vandaag al vier (!) maanden geleden – heel plots en veel te snel moest afgeven. Ik kan me die dag nog heel levendig herinneren. De meest intense dag van mijn leven! En tegelijk komt het besef dat je er nu echt niet meer bent. Dat ik je keihard mis.

En dat doet pijn, echt pijn.

Het doet pijn…
om te zeggen dat ik echt geen vake meer heb en die woorden uit te moeten spreken,
om te beseffen dat ik niet zomaar even meer kan bellen om te vragen hoe het met je gaat,
omdat ik geen berichtjes meer kan sturen met hartjes die vertellen hoe graag ik je heb gezien.

Het doet pijn…
dat ik je niet meer kan vertellen wat je liefste kleinkindjes die je zo graag zag ondertussen allemaal al kunnen,
om voorbij je appartementje te rijden en niet meer te kunnen stoppen om snel even een koffie samen te drinken en een babbeltje te slaan, want dat deed je zo graag.

Alles wat ik vandaag plan of doe word overschaduwd met het feit dat je er niet meer bent. Je bent er echt niet meer en je zal er nooit meer zijn. Er is een stukje van mijzelf gestorven, want mijn lieve vake die mij anders altijd bijstond met raad en daad is er niet meer. Mijn held. De eeuwige optimist van de familie die iedereen altijd aan het lachen kon brengen en die ons inspireerde met zijn wijze woorden en levenslessen.

Ik dacht dat het verdriet na een paar maanden wel ging verminderen, maar niets is minder waar. Jou missen is een onderdeel van mijn dagelijks leven geworden.

Ik huil niet meer elke dag.  Soms laat ik mijn tranen de vrije loop. Wanneer ik in de auto zit en jouw favoriete liedje op de radio hoor of wanneer ik voorbij ons ouderlijk huis rijd. Soms zegt iemand iets of gebeurt er iets dat me aan je moet denken en kan ik mijn tranen wel bedwingen, maar ondertussen voel ik die brok in mijn keel en die pijn in mijn hart, hoe hard ik je mis. Wanneer iemand anders hetzelfde meemaakt, voel ik zo hun pijn, een pijn die ik voor je dood niet eens kende.

26 november veranderde alles vake. De vergankelijkheid van het leven kwam plots heel dicht bij. Je ziet wel eens mensen sterven, maar één van je eigen ouders moeten afgeven doet zo ontzettend veel pijn en deed mij beseffen dat alles plots zomaar voorbij kan zijn. Bam, gedaan!

En toch, voel ik dat je er ergens wel nog bent, altijd in mijn gedachten en altijd in mijn hart en ik zoek jou in alles om mij heen. Misschien ben je zelfs nog nooit zo dichtbij geweest?

“In mijn hart blijf ik je dragen,

in mijn hart blijf je bestaan,

aan dit plekje in mijn hart

komt niemand meer aan!”

‘In jouw hart blijf ik leven, goed kijken, dat lukt!’
Het is één van de laatste berichtjes die je naar mij stuurde en toen kon ik dat nog niet geloven, maar ik begin stilaan te begrijpen wat je bedoelt vake. Je bent er sinds de 26ste altijd, elke dag, je bent mijn gids in het leven geworden.

Wanneer ik iets moet beslissen, dan vraag ik mij altijd af wat jij ervan zou denken? Wat zou jij nu zeggen dat ik moet doen? Ik leerde dankzij jou nog meer relativeren, te luisteren naar mijn hart en nog meer te genieten van de kleine dingen.
Ik laat je verder leven bij je liefste kleinkindjes door veel te vertellen over die zotte opa die ze veel te kort gekend hebben. Ze mogen jou nooit vergeten van me en dat doen we door samen tekeningen te maken en ondertussen verhalen te vertellen of briefjes te schrijven om ze daarna te verbranden om ze zo naar jou te sturen. Een ritueeltje dat we geregeld samen doen en zo kunnen ons verdriet een plek geven.
Binnenkort zou je 70 geworden zijn. Wat een feest! Frauke stelt voor dat we een kroontje knutselen en bij de plek gaan leggen waar je uitgestrooid bent zodat je niet alleen bent op je verjaardag. En ondertussen ballonnen in de lucht moeten laten zodat ze tot bij jou in de hemel komen.

Verdriet, het is iets geks. Maar ik moet je bedanken vake, voor het gouden lepeltje dat je mij hebt gegeven. Je geeft me de kracht om mijn hart te volgen (want dat deed jij ook altijd). En weet vake, dat ik je in mijn hart altijd blijf dragen en dat je in mijn hoofd mag rusten. Eindelijk, want die rust heb je wel verdiend.

Ik zie je graag.

Je liefste dochter.

 

 

 

You Might Also Like...

6 Comments

  • Reply
    Anna Helena
    maart 26, 2018 at 11:33 am

    ❤️

  • Reply
    Fran De Cock
    maart 26, 2018 at 12:05 pm

    Heel mooi geschreven Lobke. Veel sterkte en veel goede herinneringen gewenst.

  • Reply
    Janneke
    maart 26, 2018 at 2:14 pm

    Hoi lobke,

    Een dikke knuffel voor jou, koester de mooie herinneringen. Zelfs na 2 jaar mis ik mijn papa nog, maar hij is altijd bij me, net zoals jouw vakje altijd bij jou zal zijn!

    Liefs Janneke

    • Reply
      Janneke
      maart 26, 2018 at 2:16 pm

      Vakje is natuurlijk vake, in Nederland maakt de autocorrectie er iets anders van. Sorry!

  • Reply
    Jenni
    maart 26, 2018 at 5:24 pm

    Oh Lobke, ik denk dat ik mag zeggen dat ik je pijn voel, ik krijg een brok in de keel als ik je tekst lees. Mijn zus ga ik ook heel onverwacht moeten afgeven. Ik weet niet hoe ik verder moet zonder haar. Het is hartverscheurend.

  • Reply
    Els
    maart 27, 2018 at 4:14 pm

    Pff Lobke wat moeilijk ?❤️

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.