Waarom ik mijn kinderen wil opvoeden tot feministen

Hij komt fier de trap af. “Mama, kijk eens! Ik heb mij verkleed als een meisje. Dat mag toch hé?”
Mijn Lief en ik moeten onze lach even inhouden. “Natuuuuuuurlijk mag jij je als een meisje verkleden!”

Terwijl ik rustig in de zetel zit met mijn Lief en we de boel de boel hebben gelaten (ja, er staat nog een berg afwas en de wasmanden puilen weer maar eens uit!) denk ik verder na. Het is Internationale Vrouwendag en ik ben trots, zo trots op de wilde verkleedpartij van mijn zevenjarige zoon. Ok. Kinderen zijn kinderen en ze verkleden zich graag, maar ik vind het heeeeeeeeerlijk dat Kobe en Frauke moedertje en vadertje spelen en geregeld de klassieke rolpatronen doorbreken. “Frauke, jij bent nu de papa en ik ben de mama! Want mama’s en papa’s kunnen toch alles?”

Fantastische kinderen heb ik. Ze weten allebei wat ze willen en staan sterk in hun schoenen, ze zorgen voor elkaar maar ze zorgen ook geweldig voor hun kleine broertje. Ze zijn lief en vriendelijk en gedragen zich meestal beleefd. Ze komen op voor elkaar waar nodig, al moeten ze daar voor vechten. Ze denken niet altijd in hokjes en durven buiten de lijntjes te denken. Ze hebben veerkracht (of dat proberen we hen toch zo veel mogelijk mee te geven) en durven al eens ingaan tegen de stroom (heerlijk vind ik dat!). Ze zijn creatief en vinden het fantastisch om te experimenteren, in de keuken bijvoorbeeld, of buiten in de tuin. Ze helpen ook al mee in het huishouden waar ze kunnen. Ok, niet altijd met evenveel goesting, maar ze doen het. Allemaal dingen die wij als mama en papa stimuleren.

Ik ben er dus echt van overtuigd dat echt feminisme begint bij de manier waarop we onze kinderen opvoeden, zowel onze jongens als onze meisjes. Want willen we niet allemaal dat papa’s later zorgen voor hun baby? Dat ze tenminste al de helft doen van het huishouden? Strijken, de was en de plas? Dat begint vandaag en nu.

In theorie zou ik willen dat we bij ons thuis ook dat evenwicht vinden, dat ik niet altijd de was moet doen en hij niet altijd de vuilbakken moet buiten zetten, maar in de praktijk gaat het er spijtig genoeg nog anders aan toe. The Struggle is Real! En ik ben niet alleen, want onder vriendinnen is dat vaak een veel besproken onderwerp. Het zit nog zo ingebakken in onze cultuur en in de manier waarop wij opgevoed zijn. Ok we zijn al serieus geëmancipeerd maar het kan anders! En dat is waar het op Internationale Vrouwendag om draait: ‘gelijkwaardigheid voor vrouwen én mannen’. Ik hoop voor mijn dochter en mijn zonen dus echt op verandering! En daar kunnen wij als ouders allemaal ons steentje aan bijdragen. Door vandaag iets te veranderen. “Vraag je morgen aan je zoon of hij de afwasmachine leegmaakt?”

LEESTIP: 21 Ways to raise a feminist