0
MAMA ZIJN

De leuke mama in…Soetmin, moeder en blogster van Verne & Jasper

Vanaf nu ga ik elke week op zoek naar leuke verhalen over het moederschap, de kleine dingetjes die het mama zijn zo fijn (en minder fijn) maken. Deze week is het de beurt aan Soetmin Demedts, leuke mama van Verne & Jasper. Wedden dat je net als ik verslaafd raakt aan haar razend populaire mamablog?

sbsoetmin04

“Wat maakt van mij een leuke mama?
Confronterend, Lobkes vraag. Het ruikt een beetje naar verplicht stoefen op jezelf, en dat is altijd wat onkies.
Maar het is wel een nuttige vraag. Want ik beken: ik sta daar bewust bij stil. Wat maakt van mij nu een leuke moeder, partner, collega of vriendin?
Ben ik aangenaam gezelschap, ook op dagdagelijkse basis en wat zijn mijn onhebbelijkheden? Ik word graag ‘graag gezien’, you know.
Je moet in de eerste plaats jezelf een beetje leuk vinden, geloof ik. Hoe kan je anders vragen dat een ander en het leven -tout court- jou leuk vindt. Toch?

Wat introspectie kan nooit kwaad. Misschien is dat meteen de eerste reden waarom ik best een fijne moeder ben, omdat ik mezelf in vraag stel.Een fijne/ goede moeder hoort immers meer dan alleen maar leuk te zijn. Het is balanceren tussen orde en chaos, loslaten en controleren, prijzen en berispen, lachen en kwaad zijn. En met opgroeiende kinderen, die in sneltempo compleet tegenovergestelde fasen doorlopen, is binnenkijken bij jezelf een must. Denk ik.

Flexibel zijn, inspelen op die kleine varkentjes hun noden, bijpassen. Moeder en vader daarbij bij voorkeur perfect op één lijn. Aanvankelijk volstaat het enkel voedster en liefhebster te zijn, die dan liefst ook wat leuk ruikt. Al dat lichaamscontact indachtig. Maar voor een tweejarige neen-schudder (mijn Jaspertje) moet je een pak andere troeven bezitten: consequent zijn en streng waar het hoort. Kader bieden en inperken. Mag en mag niet. Een nobele taak, die wijsvinger bovenhalen maar niet steeds de fijnste. En voor een bijna-vierjarige (Verne, mijn oudste zoon) moet ik net rustig en geduldig zijn. Tijd vrijmaken om één op één door boeken te snuisteren en honderden waarom-vragen te beantwoorden.

Maar ik ben ook best een wilde mama, reden twee. Tikje zot. Dat vinden de jongens gelukkig (nog) fijn, want ikzelf zou niet zonder kunnen. Geen plan is te zot, geen idee onbesproken. Ravotten en rennen in huis, schaterende kriebel-sessies of vriendschappelijke meppen uitdelen. We bouwen parcours, verzetten alle meubels en maken een bende. Gillen “poeptijd!” en trekken in serie elkaars broek naar beneden. Grijns. Wij gieren wat af samen, tot er blozend en hijgend genade wordt gesmeekt. Ik maak daar een punt van. Al staan er twee manden was en hoor ik aan het avondeten te beginnen, als de jongens mij komen uitdagen geef ik ze met plezier hun saus. Dat werk loopt niet weg. Ik begin me inmiddels al wat vreemd te voelen van het stoefen op mezelf, maar ik ga dapper door.

Reden drie: ik ben een moeder met respect. Ik behandel de kinderen wel als kinderen natuurlijk. Maar ik respecteer wie ze zijn, hoe ze denken en wat hun…hmm…hersencapaciteit is. For lack of a better word. Een kind van 3 kan gewoon moeilijk om met frustratie en een neen tegen wil en dank, dat is een feit. Dus dan mag mijn driejarige best onbeleefd lopen kniezen en protesteren, ook in het openbaar. Ik sta dat toe. Ik kan enkel uitleggen waarom er een ‘neen’ kwam en hopen dat het inzicht groeit. En ik herhaal tot in den treure “niet zo dicht bij tv staan jongens” zonder kwaad te worden. Die hummels hun aandachtspanne reikt niet even ver als die van een volwassen hoofd. Ik verzin ook niet meer regels dan strict noodzakelijk, louter om mijn autoriteit te laten kennen. Fel tegenspreken of slaan, dat mag niet. Maar een beetje boos zijn op je broer, waarom zou dat niet mogen? Eens een snoepje na het ontbijt? Allez hop. Voor één keer.

Reden vier: ik heb een leven naast de kinderen. Dat vind ik voor mezelf en mijn omgeving misschien nog het belangrijkste van alle punten. Ik reutel dan wel het halve internet vol met onze beslommeringen, als ik buitenkom en er een vriendin tegenover mij aan tafel zit praat ik liefst over helemaal iets anders. Ik krijg de kriebels van vrouwen die elke second over eigen nest keuvelen, alsof er enkel maar de kinderen en het huishouden zijn. En breng ik het gespreksonderwerp op wat anders, staan we binnen de drie zinnen terug bij thuis. Neen! Afkeer van.

Ik besta naast het gezin. Ik heb hobby’s en interesses waar ik actief aan werk. Ik laat de jongens en Matijs met plezier eens achter om het alleen te redden.

Ik heb een verhaal te vertellen, en daar hebben de jongens ook alle baat bij. Het lijkt mij een goed voorbeeld en verlengt de navelstreng. Voor een moeder met twee zonen en risico op evenveel oedipuscomplexen, niet onbelangrijk.

Ik ben erdoor. Redenen genoeg.
Een slotbeschouwing?
Die leuke mama in mij heeft een veel bredere draagkracht dan ik op voorhand eigenlijk ook had kunnen vermoeden.
Ik ben er een betere dochter om geworden denk ik. Inzichtelijker, begrijpender en respectvoller naar mijn eigen ouders toe.
En een betere zus. Ik draag mijn broers op handen, altijd gedaan. Maar het krijgen van kinderen heeft een band gesmeed, één die er nog niet was. Ik voel mij meer verbonden met hun levens nu.
Misschien zelfs ook een betere collega. Overslapen? Onbestaand.

Nu zoek ik enkel nog naar de reden waarom ik door het moederschap een beter lief ben geworden, maar ik blijf het antwoord schuldig. Al zijn er ongetwijfeld.
Hoe sterk onze band ook en hoe graag ik die rakkers ook zie, ik kijk toch met véél nostalgie en hunkering terug naar de tijd dat hij en ik enkel maar hij-en-ik was.
De lenige liefde, zeeën van vrije tijd en slaap.

Later. Eerst even leuk moederen.”

Geschreven door Soetmin, moeder van de razend populair mamablog Verne & Jasper, ook te volgen op Facebook. Jullie moesten al daar zijn!
Ook zin om eens leuke mama van de week te zijn? Stuur een mailtje naar info@leukewereld.be en wie weet ben jij wel de volgende!

 SOETMIN

You Might Also Like...

4 Comments

  • Reply
    SnottebELLIE
    januari 28, 2015 at 9:25 am

    Mooi geschreven Soetmin!
    Reden twee is iets om over na te denken, dat doe ik gewoon te weinig terwijl ik helemaal geen serieus mens ben :).

  • Reply
    HOPEFUL
    januari 28, 2015 at 11:44 am

    Zo leuk om te lezen en vooral een inspiratiebron voor mezelf.
    Ben momenteel zeer fel aan mezelf en men gezin aan het werken (lees psychologe en praten enzo..) want men eigen verleden maakt het niet zo makkelijk als we het zouden wensen.
    Jullie fijne woorden kunnen de dag opvrolijken.
    Bedankt en doe zo voort 🙂 !

  • Reply
    Sofie
    januari 28, 2015 at 3:57 pm

    Zo fijn geschreven zeg, een opsteker voor elke mama. Ik heb zelf een kleuter rondlopen van 2,5j en moet ook beginnen afbakenen. Na elke “neen” volgt een uitleg, soms met 10min vertraging, maar er volgt er eentje. Ik heb een dochter met een sterk karaktertje :-s Ze smijt zich nog niet op de grond in het openbaar, en als dat zou gebeuren dan zal ik eens lachen. Nee serieus, ik schaam me daar niet voor. Een kleuter is een kleuter, en daarvoor geen stout kind. En we maken ook plezier voor tien. Kriebelsessies, samen dansen en zingen, gekke bekken trekken en papa laten verschieten. Ik denk dat ik ook best een leuke mama ben, je hebt gelijk, eens naar jezelf kijken doet deugd. We doen het niet slecht (eentje om te onthouden bij de zoveelste ‘pyjama aanhouden mama-sessie s morgensvroeg’ 😉

  • Reply
    Soetmin
    januari 28, 2015 at 4:19 pm

    Thanks leuke ladies!

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.