Toen Frauke nog een baby was, was er een tijd dat ik kon zeggen dat we een rustige baby in huis hadden. Ze sliep goed, ze dronk goed, ze was altijd content. Nu, drieënhalfjaar later is ze nog altijd content, maar vooral heel pittig. Een dametje die heel goed weet wat ze wilt. Als ze niet slaagt in een opdrachtje, kan ze heel erg boos worden en gaat ze op de grond liggen van colère. Wanneer haar roze beker en haar roze bordje in de afwasmachine zit, is het kot te klein. En als haar blauwe broekkousen nog aan de wasdraad hangen, zou ze het rek op de grond laten vallen om haar zin te krijgen. Is het omdat ze rosse haartjes heeft of is ze gewoon een temperamentvol kind?
Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel, een Frauke in huis hebben is vooral ook heel leuk! Als ze iets doet, doet ze dat met volle enthousiasme en passie. Als ze blij is, zullen we het geweten hebben. Hetzelfde gebeurt als ze boos is. Frauke is supergevoelig (soms denk ik zelfs dat ze hooggevoelig is) en merkt dingen vaker op dan anderen. Ze is supersociaal en iedereen is haar vriendje. Haar ongelooflijke sterke wil om iets te kunnen siert haar maar is tegelijkertijd een hele strijd om mee om te gaan. Als ze iets in haar hoofd heeft gehaald, is het bijna onmogelijk om haar iets te laten doen dat jij op dat moment wil. Bestaat er eigenlijk een cursus voor moeders om om te gaan met temperamentvolle kinders? Ik begon alvast research te doen en kwam deze leuke site tegen en ik begon ook te lezen in het boek van Eva Bronsveld ‘Temperamentvolle kinderen’ dat ons volgende adviezen voorschotelt:
1. Geef je kind op tijd eten, drinken én RUST
Wanneer Frauke woedeaanvallen krijgt? Als ze honger of dorst heeft of oververmoeid is? Of als ze overprikkeld is en dat gebeurt snel en vaak bij ons madammeke. Daarom is het echt superbelangrijk dat ons meisje op tijd in haar bedje ligt, elke avond ligt ze er ten laatste om 19u30 in. Niet altijd gemakkelijk, want het liefst van al wil ze blijven spelen en zoveel mogelijk mee beleven.
2. Maak exclusieve tijd vrij voor je pittig kind
Wanneer het haar te veel wordt, zal ze het laten zien. Het liefst van al wil ze altijd met iedereen samen zijn. “Gaan we een kringetje maken mama?” En dan nodigt ze iedereen uit om mee te doen. Frauke speelt supergraag samen en liefst met iedereen erbij, buiten gaan wandelen is het liefste dat ze doet. Ook ‘exclusieve tijd’ voor haar vindt ze geweldig, daarom heb ik besloten om vanaf nu elke maand iets ‘alleen’ met mijn kinderen te doen zodat ze de volle aandacht krijgen. En als mama geniet je daar zelf ook ongelooflijk hard van!
3. Bepaal grenzen
“Ik kan het zelf wel mama!” “Ik wil dat doen!” Frauke wil het liefst alles zelf bepalen! En wij als ‘strenge’ mama en papa willen dan de baas spelen en haar zeggen hoe ze het moet doen, eigenlijk werkt dit totaal niet zo! Ze heeft gewoon grenzen nodig, en als ze die krijgt is ze de grootste knuffelkont die er is. Een strijd aangaan met Frauke is onbegonen werk, discussies moeten we zoveel mogelijk mijden. Daarom passen we sinds kort de keuzeregel toe, ze mag kiezen tussen twee dingen, ‘s morgens leg ik twee outfits klaar waaruit ze kan kiezen en zo voelt ze zich veel beter. Echt waar!
4. Een goede voorbereiding is alles!
Een temperamentvol kind komt niet graag voor verrassingen te staan. Daarin ken ik heel veel van Frauke! Als ze iets in haar hoofd heeft en het gaat anders, dan is ze daarna volledig over haar toeren. Daarom is het belangrijk om de dingen op voorhand te benoemen, haar goed te zeggen wat we gaan doen en alles vertellen. Een wereld van verschil sinds we deze tip toepassen.
Hebben jullie ook zo’n pittige zoon of dochter? Hoe gaan jullie ermee om?
Alle tips zijn welkom!
18 Comments
Maai
januari 5, 2016 at 6:04 pmHeel heel herkenbaar. Alleen is Melle bij ons op het moment de meest pittige. Terwijl Fenne de rode haartjes heeft. Het gaat hier in fases. Jouw beschrijving van Frauke zijn mijn kinderen samen. Ik heb het boek van Eva hier liggen. Allebei en kijker graag in voor tips.
Annelies
januari 5, 2016 at 6:09 pmWe hebben hier ook zo’n pittige dochter! Misschien ligt het eerder aan de krulletjes, want dat heeft onze meid ook…
Dat eten, drinken en slapen op tijd en stond is hier ook van cruciaal belang. Dat heb ik al (tot scha en schande) ondervonden. Ik ga je andere tips ook in het achterhoofd houden!
Paulien
januari 5, 2016 at 6:30 pmAls er een cursus bestond, ik schreef mij meteen in ?. Hier wordt het enthousiasme en de pittigheid door anderen al snel als stout gezien. Soms is het verschil ook wel klein. Tja, Elodie is nog geen 2 jaar en dat verschil is dan nog moeilijk uit te leggen. Ik ga zeker op zoek naar het boek! Bedankt voor de tip!
Bie
januari 5, 2016 at 8:35 pmHier net hetzelfde, een 2,5 jarige pittige dame. Gisteren nog 3 uitbarstingen gehad, netjes verdeeld over de dag: eentje bij het ontbijt, eentje ‘s middags en eentje net voor het slapen gaan. En ja, het had ook te maken met oververmoeidheid van de voorbije dagen, en overprikkeling. Vandaag hebben we dus een dagje “rust” ingelast.
Het jammere is inderdaad dat veel mensen zeggen: “t is een verwend nest”, of, “je moet ze toch eens wat harder aanpakken”…
Maar dat werkt gewoon helemaal averechts!
Ellemieke
januari 5, 2016 at 6:54 pmOns Sientje is even oud als jouw Frauke, en even temperamentvol. Eten, drinken en rust is heel belangrijk! Maar ook suiker! Daar wordt ze helemaal hyper van. Duidelijke regels en daar ook consequent in zijn is heel belangrijk. Ik ben zelf ook hoogsensitief, net als mijn 2 dochters. Ook dat vraagt de nodige aandacht. Ik zet mijn kinderen nooit in de hoek. We hebben wel een time-out zeteltje. Niet als straf, maar wel om even tot rust te komen. We doen met ons 4tjes ook aan ouder-kind yoga. Heel fijne momentjes samen. Deze oefeningen passen we thuis ook toe.
Miek
januari 5, 2016 at 7:00 pmPittig? Temperamentvol? Ik zou voor geen goud voor altijd willen ruilen voor een rustig gezeglijk kind, maar soms…
Ik wou dat er een handleiding en cursus bestond, er een energiereep voor bestond op het einde van die enerverende werkdag, ik wou dat ik niet zo vaak geconfronteerd werd met mijn eigen onmacht, vermoeidheid, pittigheid of met mijn kleine kopie. Mijn moeder zei weleens ” jou konden we niet opvoeden” en dat voor een pedagoog, maar ik herken het zo erg in mijn jongste telgje. Ze breekt mijn hart af en toe met haar pittigheid, met mijn radeloosheid, maar ook met haar enorm verdriet als het niet gaat zoals zij het in gedachten heeft. Ze warmt mijn hart als ze s morgens de trap afstormt om nog een knuffel te geven, als ze toch niet kan gaan slapen zonder een sorry of een extra lange knuffel, met haar extreme knuffeligheid. Ze is mooi, prachtig en i love her to pieces, maar iedere dag een uitdaging, dat wel!
En haar grote zus, die mag er ook wezen, maar haar handleiding is wat minder complex!
Miek
januari 5, 2016 at 7:16 pmEn tips? Ik herken me in het artikel. En oh ja… Het lukt me niet altijd..
Sta open voor je kind… Ik vertel haar wel eens dat ik het moeilijk vind, dat ik ook als zij boos is of ik dat ik altijd van haar hou… Dat we altijd kunnen knuffelen om het goed te maken en dat iedere dag met een schone lei begint. Dan vertelt ze zelf ook dat ze het moeilijk vindt en dat sommige dingen voor haar lastig zijn. Ze is net vijf trouwens.
Ik geef haar binnen de kaders zo veel ruimte als mogelijk is. Het is nl. Het liefste kind van de wereld als ze haar eigen gang kan gaan en PROBEER de strijd niet aan te gaan.
Dank voor de link, het is zo herkenbaar. Ik hoop dat ouders van minder temperamentvolle kinderen het lezen en beseffen dat ieder kind zijn eigen begeleiding nodig heeft, want helaas is er voor mijn methode – waarvan ik de voordelen zie in de vorm van een gelukkig kind – niet altijd evenveel begrip.
Marlies
januari 5, 2016 at 7:29 pmHeel herkenbaar! Ik heb twee pittige dochters, denk ik. Mijn oudste is 5, en noem ik ook soms liefkozend ‘mijn furie’. Dat omschrijft het best hoe zij eruit ziet als ze met haar grote bruine ogen vuur spuwt en nog steeds staat te stampvoeten en schudden van woede als ze haar zin niet krijgt. Mijn jongste dochter is 2,5. Ze lijkt best wel op haar zus, soms, maar misschien is dat bij haar vooral nog leeftijdsgebonden. Ze zijn in elk geval een beetje hetzelfde, en toch anders. Ik heb ook een zoontje van 2,5, en daar herken ik dat pittige diva gedrag helemaal niet in…. Zoals je zegt: voldoende rust, eten en drinken. Alleen dat ‘rust’ he: soms heb ik het gevoel dat mijn kinderen nooit echt uitgeslapen zijn, hoeveel ‘rust’ ik hen ook aanbied op regelmatige tijdstippen… Ook in de derde kleuterklas komt mijn oudste dochter dodelijk vermoeid thuis… Toch wat overprikkeld, vrees ik…
Ann Coemans
januari 5, 2016 at 9:31 pmLobke, het lijkt wel of je Elien beschrijft in je blogbericht. Ik herken het één voor één. Ik ben bezig in het boek ‘Het hoogsensitieve kind’. En ik ga zeker ook op zoek naar het boek waar jij het over hebt! Ik schrijf me mee in voor de cursus, zeg maar waar en wanneer! 🙂 Wat ik vooral onthou uit het boek waarin ik aan het lezen ben: “Wie een bijzonder kind wilt hebben, moet je een bijzonder kind willen hebben!” Het is vaak moeilijk (hier vooral de ochtenden waarbij Elien zo snel mogelijk uit bed moet, een onderbroek, broek of rok, T-shirt, trui én kousen moet aantrekken, haren kammen, snel ontbijten, dan jas én schoenen aan en tot slot nog de helm erbovenop => veel prikkels in geen tijd => vaak overprikkeld én boos, héél boos). Maar het is vaak, echt héél vaak, een grote zegen. Elien is ontzettend leergierig, heel aanhankelijk, overgiet me met liefde, knuffelt me elke dag bijna plat, geeft regelmatig zonder aanleiding een lief kusje, stelt waanzinnig veel interessante (en moeilijke) vragen, kan urenlang creatief bezig zijn, gaat helemaal op in haar spel, … Vaak lijken het emoties van uitersten: ofwel héél blij ofwel héél boos. Maar altijd met véél passie. 🙂
Een hoog sensitief kind hebben is een zegen. Er zijn uiteraard … Als je
Ann Coemans
januari 5, 2016 at 9:32 pmLobke, het lijkt wel of je Elien beschrijft in je blogbericht. Ik herken het één voor één. Ik ben bezig in het boek ‘Het hoogsensitieve kind’. En ik ga zeker ook op zoek naar het boek waar jij het over hebt! Ik schrijf me mee in voor de cursus, zeg maar waar en wanneer! 🙂 Wat ik vooral onthou uit het boek waarin ik aan het lezen ben: “Wie een bijzonder kind wilt hebben, moet je een bijzonder kind willen hebben!” Het is vaak moeilijk (hier vooral de ochtenden waarbij Elien zo snel mogelijk uit bed moet, een onderbroek, broek of rok, T-shirt, trui én kousen moet aantrekken, haren kammen, snel ontbijten, dan jas én schoenen aan en tot slot nog de helm erbovenop => veel prikkels in geen tijd => vaak overprikkeld én boos, héél boos). Maar het is vaak, echt héél vaak, een grote zegen. Elien is ontzettend leergierig, heel aanhankelijk, overgiet me met liefde, knuffelt me elke dag bijna plat, geeft regelmatig zonder aanleiding een lief kusje, stelt waanzinnig veel interessante (en moeilijke) vragen, kan urenlang creatief bezig zijn, gaat helemaal op in haar spel, … Vaak lijken het emoties van uitersten: ofwel héél blij ofwel héél boos. Maar altijd met véél passie. 🙂
Do-didit
januari 6, 2016 at 11:54 amOh my, ik lees hier precies een tekst over mijn 2.5 jarige dochter! Een schat van een kind maar oh zo vermoeiend! Van bij de geboorte al heeft ze ongelooflijk veel temperament en een ongelooflijk sterke wil. Dikwijls zeg ik “Er moet iets in zitten!” maar soms zou ik toch willen dat het nét iets minder zou zijn. Onze dochter heeft heel veel structuur nodig en inderdaad heel veel rust. Als ze moe is en er gaat iets niet zoals het volgens haar zou moeten gaat er precies een alarm af in haar hoofdje en wordt ze echt hysterisch! Huilen, schreeuwen, stampen, roepen, tieren… En we krijgen ze dan amper of niet gekalmeerd… Soms laat ik ze gewoon uitrazen en zeg ik ze ook: “Je mag boos zijn, als je niet meer boos bent kom je maar naar mama”
Sinds deze week gaat ze naar school en wij herademen! Ipv naar de onthaalmoeder en grootmoeder te moeten (elke dag iets anders), hebben we nu eindelijk meer structuur in ons leven! Ze gaat nog maar 3 dagen en we merken het verschil al! Ze is vrolijker, nóg actiever maar slaapt ‘s avonds eindelijk redelijk rustig in, terwijl het de laatste maand elke avond een strijd was.
Om haar voor te bereiden op school hebben wij een magneetbord gemaakt met onze foto’s als magneet. Zo ziet ze wie haar wegdoet en wie haar komt halen, elke avond gaat ze ernaar kijken!
Wat ook werkt de laatste weken is werken met de klok… “Als de grote wijzer beneden staat gaan we uw kleertjes aandoen” of “Als de grote wijzer op de 3 staat gaan we onze jas aandoen en vertrekken” of “Je mag uw tutje hebben tot de grote wijzer op de 9 staat”. Ik moet zeggen dat dit echt super goed werkt! Ze is zelf ook heel trots dan en komt zeggen “Mama, grote wijzer op 3 hier is mijn tutje”
terugblik… | Lilliepawillie
januari 6, 2016 at 2:06 pm[…] in het haar. Maar ach… ik voel me dan getroost door het lezen van verhalen zoals deze en deze, ik denk dat we niet alleen zijn. En ze is toch ook zooooo lief, zoooo schattig, zoooo schoon […]
Barbara
januari 6, 2016 at 10:29 pmOh gek, ik linkte in mn blogje hiernaar en zie het nu hier staan, ik wist niet dat dat gebeurde! maar wel leuk! Ik herken in elk geval heeeeeeeeeeeeeeel veel van wat je schrijft, het had over Rosanne kunnen gaan. Over m’n oudste ook wel wat, maar zij is toch anders, net wat minder temperamentvol, haar ‘handleiding’ gaat meer over andere dingen, ik kan het moeilijk uitleggen. Ik ga dat boek zeker eens zoeken, want alle tips zijn welkom! Die van jou vind ik alvast heel interessant, al probeer ik ze zo al regelmarig eens toe te passen, merk ik. Maar soms denk ik dat ik/wij misschien niet consequent genoeg zijn in die dingen. Ik ben zelf redelijk chaotisch, dus dat helpt niet echt. Ik heb net vandaag het boek ‘how2talk2kids’ gekocht, was me aangeraden door een vriendin, en lijkt me ook heel interessant. Wie weet is dat nog iets… en verder zou ik me ook wel willen inschrijven in die denkbeeldige cursus trouwens 🙂 Nu, ik moet ook wel zeggen dat ik anderzijds wel heel blij ben met een uitgesproken karaktertje, dat weet wat ze wil en wat ze niet wilt. Ze staat er. Voor ons niet altijd makkelijk, maar ik wou soms dat ik zelf wat meer zo was geweest of kon zijn, dus ik wil dat stukje temperament zeker niet in de kiem smoren…
Kim (Groene Pumps)
januari 7, 2016 at 2:04 pmDe onze is nu 2 jaar en 3 maanden, maar ook daar zit al bakken pit in, je relaas is hier heel herkenbaar 🙂
Die regelmaat (en voldoende slaap) passen we hier ook zoveel mogelijk toe. En aangezien ze zelden zeurt als ze naar bed moet, ben ik vrij zeker dat we hierin een goede keuze maken. Wanneer ze ‘s avonds verandert in een klein driftkopje aan tafel, kunnen we kalm blijven en tegen elkaar zeggen “zo snel mogelijk bed in”, want dan weten we dat de vermoeidheid spreekt (of met het eten gooit).
Afspraken werken hier trouwens heel goed, genre “eerst tanden poetsen, dan nog één keer de puzzel maken”. Ze probeert nadien al wel eens met “nog ééééén keeertje, mama?”, maar verzet zich amper als we haar aan de afspraken herinneren.
Maar ja, soms is het languit op de grond een scène maken. En dan geldt hier maar één regel: NEGEREN!
Amélie
januari 7, 2016 at 7:58 pmZo herkenbaar, ook mijn driejarige roodharige zit barstensvol pit en emotie. Ze weet verdomd goed wat ze wil, is erg mondig bij ons, weet hoe grootouders rond haar vingers te winden… Maar o wee als een gebeurtenis/keuze niet in haar beeld past: woedeaanval omdat het poppenhuis op een andere plek staat, enorm humeurig als ze wakker gemaakt wordt, een en al drama als de ochtendroutine enigszins anders verloopt dan gewoonlijk, gillen als wij grenzen stellen die ze niet wil… En voor mijn man, en voor mezelf nog meer, een hele uitdaging om op die ogenblikken consequent te blijven, haar te negeren of te laten uitrazen en zelf rustig te blijven (niet gemakkelijk nu we binnen 3 weken een zusje verwachten).
Ik ga alvast op zoek naar het boek (ideale lectuur voor tijdens de moederschaps’rust’) en herken de tips alvast als succesfactoren die het hier toch ook doen.
Toch wil ik mijn pittige meid niet anders; liever een dametje die weet wat ze wil dan een kuddebeestje. Misschien omdat ik mezelf ook wel vaak in haar herken 😉
Margriet
januari 9, 2016 at 10:11 pmZe zeggen wel eens dat kinderen met rood haar pittiger zijn 😉
Goede tips. Ik bedacht me meteen dat ik in mijn werk, waar ik ondersteuning geef aan o.a. een moeder met een driftige kleuter, de tip om twee keuzes te geven zodat je niet overal over in de strijd hoeft te gaan, nog niet aan haar had gegeven. Dus dank je wel 🙂
Eveline
januari 10, 2016 at 7:48 pmPf, het is ook net alsof je over onze 3,5-jarige Lena met de rosse krulletjes schrijft! Dus ze lijken niet enkel fysiek erg op elkaar 🙂
Wij kunnen ook niks eisen of verbieden want Lena Madam (zoals ze zichzelf noemt) is allergisch aan alles wat ook maar een klein beetje dwingend is. Alles gebeurt op haar tempo en zoals zij het voor ogen heeft. Met Lena ga je niet in discussie. Mijn schoonouders zeggen wel eens dat Lena niet op te voeden is (ze zijn beiden pedagoog).
Waaraan zij ook een hekel heeft: onverwachte gebeurtenissen en fysiek ongemak. Het eerste proberen we op te vangen door alles zo goed mogelijk aan te kondigen (binnen 5 minuutjes gaan we opruimen en dan vertrekken we). Onder fysiek ongemak moet je bij haar inderdaad denken aan vermoeidheid, honger of dorst maar ook aan een volle blaas of volle darmen! Dus ja: veel rust, zorgen dat ze goed eet en regelmatig naar toilet. En dat zonder dwingend te zijn 🙂
Tania
januari 30, 2016 at 5:42 pmHeel herkenbaar. En ik vrees dat het aan 6 jaar nog niet beter is, integendeel. Meneer is zes en weet zeeeeer goed wat hij wil. Hij is dan ook amper voor rede vatbaar. Heel rigide. Overgangen zijn moeilijk, van ene activiteit naar andere is echt een probleem.
Ik probeer dit wat op te vangen, door te overlopen wat we gaan doen. Maar niet meer dan 3-4 stappen ineens. ‘We gaan nu eerst eten, na het eten je schoolwerk, en mag je tv kijken’. En zo dus de hele dag door. Voorspelbaarheid en duidelijkheid creëeren.
Dit lukt aardig maar vergt een enorme inspanning van mezelf.