0
MAMA ZIJN Uncategorized

Zetten we te veel foto’s online van onze kinderen?

IMG_0322
Of ik iets wilde vertellen over het delen van foto’s van onze kinderen? Toen An Olaerts, journaliste bij De Standaard, mij afgelopen week vroeg of ik iets wilde vertellen over ‘sharenting’ – het veelvuldig delen van kinderfoto’s op sociale media – moest ik niet lang nadenken. Vaak komt ‘sharenting’ negatief in de media en ik wilde er wel eens iets positiefs over vertellen.

Een gezellig gesprekje van een uurtje resulteerde in dit fijne stukje:

MIJN KIND, PUBLIEK KIND

‘Mijn criterium bij sharenting is simpel: als ik twijfel, post ik niet’

Ouders hebben altijd met hun kinderen uitgepakt. Alleen heeft ‘mijn kind, schoon kind’ in sociale media-tijden een miljoenenpubliek. Moet er een rem op? An Olaerts dompelt zich voor dS Weekblad onder in de wereld van sharenting.

Inzake het recht op afbeelding is 12 jaar een cruciale leeftijd. Vanaf dan worden kinderen geacht voldoende onderscheidingsvermogen te hebben om zelf te beslissen welke foto’s van hen mogen worden gebruikt of niet. Bij de Commissie ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer staat bovendien te lezen dat de rechtspraak steeds vaker aanvaardt dat een minderjarige met onderscheidingsvermogen zelf zijn toestemming geeft. De huidige rechtspraak beoordeelt het begrip naar de omstandigheden van de zaak, maar dikwijls ligt de leeftijdsgrens op 12 à 14 jaar. Zover is Frauke nog lang niet. Frauke is een fotogeniek meisje van drie, met rode krulletjes. Ze zit op internet van voor ze was geboren. “Jij hebt geluk met onze dochter”, zegt haar vader altijd tegen haar moeder, die een blog heeft met foto’s en anekdotes over Frauke en haar broer Kobe. Leukewereld.be trekt gemiddeld 20.000 unieke bezoekers per maand. Sinds kort ligt er ook een boek in de winkel: Happy Kids, een aanstekelijke verzameling van uitjes en knutselwerken, opnieuw mét foto’s van Kobe en Frauke. Ze werken rechtstreeks op de gedragspatronen van Lorenz Konrad uit 1943. De Weense bioloog somde destijds de sleutelstimuli op die universeel determinerend zijn voor affectieve responsen. Grote ogen, onder de middellijn van het gehele hoofd, zachte, elastische lichaamsoppervlakken, ronde lichaamsvormen enzovoort, Kobe en Frauke hebben het allemaal, plus die rode krulletjes en de pretentieloze praatjes van hun moeder, Lobke Gielkens.

Niets zonder filter
“Het is allemaal begonnen toen ik zwanger was van Frauke. Ik schreef brieven naar haar en zette die op mijn blog. Eigenlijk deed ik maar wat, maar ik kreeg onmiddellijk reacties. Nu denk ik veel meer na bij wat ik doe. Ik ensceneer niets, maar ik wil wel dat mijn foto’s mooi zijn. Ik heb een goede spiegelreflexcamera en ik bewerk al mijn beelden. Zonder filter gaat er niks buiten. Ik vind het maar normaal dat ik het beste selecteer. In een babyalbum plak je toch ook alleen maar de mooiste foto’s. Ik wil een positief verhaal brengen op mijn blog. Wat je van Frauke en Kobe te zien krijgt is daarom bijna altijd leuk, wat niet hetzelfde is als perfect. Een dag telt duizend momenten, maar aan die 999 andere hebben de mensen geen boodschap. Het geeft misschien een vertekend beeld, maar dat is eigen aan herinneringen. Daarvoor hoef je ze niet online te zetten. Voor de rest is mijn criterium qua sharenting heel simpel. Als ik twijfel, post ik niet.”

En daarmee heb ik eigenlijk het belangrijkste gezegd. Elke blogpost of foto die ik online zet, is weloverwogen. Mensen denken vaak dat ze alles over ons weten, maar zo’n foto is maar een fractie van moment, ik beslis zelf welke dingen ik deel en welke privé blijven. Vaak hebben we het niet over welke crisis er zich heeft afgespeeld vlak voor of vlak na de foto :-), maar in een babyalbum plak je toch ook alleen maar de mooiste foto’s?

Nooit zal er een foto online komen van Kobe of Frauke waarmee ze later gepest zouden kunnen worden of die mensen op verkeerde gedachten zou kunnen brengen. Wanneer zij ouder zijn en een bepaalde foto of zelfs geen foto meer online willen, dan zal ik hun keuze uiteraard respecteren. Ondertussen geniet ik lekker voort van de mooie foto’s die we nemen voor mama’s blog en mama’s Instagram en kijk ik vooral naar de positieve

Vandaag en morgen kunnen abonnees het volledige artikel lezen in DS Weekblad.

Ik ben gelukkig niet de enige die volop leuke foto’s deelt van haar schone kinders op sociale media en blogs. Benieuwd hoe jullie tegenover het fenomeen ‘sharenting’ staan?
IMG_0323IMG_0320IMG_0321Schermafbeelding 2016-06-04 om 08.01.28

You Might Also Like...

7 Comments

  • Reply
    Leonie van Mil
    juni 4, 2016 at 8:07 pm

    Interessant artikel. Het is natuurlijk echt iets van deze tijd, met alle social media en mamablogs. Ik zelf deel alleen maar onherkenbare foto’s van mijn zoontje. Ik wil dat hij zelf moet kunnen kiezen wat hij deelt en wat niet. En aangezien hij daar niet zelf toe in staat is, zet ik dus niks herkenbaars online. Zelf zou ik het ook niet leuk vinden als er foto’s van mij online verschijnen die ik echt verschrikkelijk vind. Dus zodoende wil ik ook niet dat er foto’s van hem online komen waar hij zich later voor zou kunnen schamen. Alhowel ik datzelf sowieso niet vind, maar ik kan mij enigzins voorstellen dat diefase toch echt komt als hij eenmaal gaat puberen 😉

  • Reply
    Sofinesse
    juni 4, 2016 at 8:54 pm

    Ik quote Lilith: als het ergste wat hen overkomt, foto’s op het internet zijn van uit hun kindertijd zijn, dan hebben ze een heel gelukkig leven. Ik vind dat daar allemaal een beetje te veel over nagedacht wordt. Ik ben niemand belangrijk, dus wie gaat er van die foto’s wakker liggen? Het zijn ook niet altijd mooie foto’s, het is het leven zoals het is. Dat mag van mij getoond worden ja, ik maak me daar geen zorgen om. Ik krijg wat buikpijn van al dat privacy gedoe. Maar bon, heel veel mensen denken er anders over en hebben “schrik” van iets wat ik niet kan vatten. Ik blijf lekker verder posten! Ik vind het de max, en mijn koters ook. Als dat later niet meer zo is, dan zien we wel hoe we dat oplossen. Al denk ik dat ze er zo mee vergroeid zijn, dat het mss niet eens meer opvalt. En tegen dan zijn er al zoveel nieuwe dingen en heeft niemand het nog over instagram (want weet je nog msn en icq ?)

  • Reply
    Maai
    juni 4, 2016 at 9:15 pm

    Ik ben het met je eens Lobke. Laatst zei iemand in deze discussie tegen mij dat we ons zelf te belangrijk maken door ons zo druk te maken over onze kinderfoto’s online. Er zijn duizenden kinderfoto’s online te vinden, die van ons zijn echt niet zo speciaal. Wel voor ons uiteraard, maar niet voor de rest. En wat hier boven staat. Als dat is waar ze later zich zorgen om gaan maken…

  • Reply
    Liesbeth
    juni 5, 2016 at 6:14 am

    Zolang je er over nagedacht hebt, en die keuze bewust maakt, is het een goede keuze, denk ik. Ik vrees alleen dat er mensen zijn die er echt niet bij stilstaan. Ikzelf doe het niet op mijn blog (hoe veerleidelijk dat soms ook is), maar ik post van mezelf ook geen herkenbare foto’s. Op facebook doe ik dat wel (niet openbaar), maar ik denk er wel over na, welke foto’s ik post. Anderzijds levert dat dan de ‘picture perfect’ op, terwijl ons leven dat natuurlijk niet is, en dat is ook een probleem van sociale media, dat iedereen dan denkt dat het bij de ander rozegeur en maneschijn is…

  • Reply
    Barbara
    juni 5, 2016 at 5:34 pm

    Ik vind het wel een interessante discussie waar ik zelf lang en veel over heb nagedacht. Eind 2015 ben ik een creablog gestart en na lang nadenken heb ik besloten om de kids daar herkenbaar op te zetten, omdat ik dat zoveel leuker en aangenamer vind bij blogs die ik zelf volg. Reden waarom ik daarvoor twijfelde, was vooral mijn job. Ik werkte (ben nu een hele tijd in loopbaanonderbreking omdat we verhuisd zijn naar Amerika) in een gevangenis in een functie die mij en mijn collega’s lang niet populair maakte, waardoor we toch altijd voorzichtig moeten zijn. Ik zag helaas namelijk van heel dichtbij hoe fout dit soms kan lopen. Werken met mensen die ziek zijn, of dat nu in een gevangenis of elders is, doet je beseffen dat niet alle mensen de juiste grenzen kunnen bewaren of inschatten, laat staan die van een ander respecteren. In sommige gevallen kan dat tot heel erg gevaarlijke situaties leiden, dat verzeker ik je. Het is dus een afweging. Maar ik heb er zelf toch voor gekozen op m’n creablog. Nu heb ik ook een tweede blog, over ins leven in Amerika. Daar zet ik heel veel foto’s en filmpjes op van de kids. Blog was bedoeld voor familie en vrienden, maar m’n broer, die de blog gemaakt heeft, raadde me aan om de foto’s erop te zetten via Flickr. Dat deed en doe ik. Maar dit weekend merkte ik dat er iemand me was beginnen volgen, een man die ik van haar noch pluim ken. Misschien is het beroepsmisvorming, maar in mijn werk heb ik vele dossiers gezien van pedofielen en daardoor weet ik heel goed hoe ze zich gedragen op het internet, welk soort dingen je bij hen kan aantreffen, waar en hoe ze zoeken, enz. En als ik het profiel van die lan die me was beginnen volgen bekeek, was dat voor mij heel erg alarmerend. Ik heb ‘m geblokkeerd, maar blijf ermee in m’n maag zitten. Ik zet geen expliciet blote foto’s of filmpjes op Flickr natuurlijk, maar soms is een foto in een onderbroek, hoe onschuldig voor ons ook, genoeg. Ik krijg het niet goed uit m’n hoofd en ben dus toch aan het nadenken over hoe ik dat ga aanpakken. Ga ik selectiever zijn in de foto’s, ga ik ze niet leer publiek zetten maar gewoon al m’n vrienden toegang geven, enz… Anyway, voer voor discussie ook natuurlijk. Het blijft een moeilijk evenwicht vind ik… Hopelijk raak ik er zelf uit… Als je tips hebt, zijn ze welkom 😉

    • Reply
      Susan
      juni 15, 2016 at 1:00 pm

      Ja, da’s dus het enige wat maar door mijn hoofd blijft spoken: ja, maar die ene, die met kwade bedoelingen, die zich verlekkert aan zo’n foto van een prachtig kind dat in onderbroek de tuin rondbanjert.. Ik ben heel strikt dus daarmee maak ik het mezelf gemakkelijk. Hun snuitjes online zetten doen ze maar lekker als ze zelf groot zijn. Dat heeft ook een nuchtere achtergrond; wat heeft de wereld eraan dat mijn kinderen met hun gezicht op het internet staan? Maar ik kan me voorstellen dat dat in geval van sommige blogs weldegelijk toegevoegde waarde heeft.

  • Reply
    Ann
    september 22, 2016 at 11:51 am

    Ik vind dat mijn kinderen nog altijd de keuze moet hebben over wie (nu of later) wel en niet in hun(baby)fotoalbums mag rondneuzen. Dus ik zet maar heel weinig foto’s van mijn kinderen online…
    Als mijn zoon hier ooit met zijn lief gaat staan, en zij/hij wil graag baby-foto’s van hem zien, wel dan vind ik dat een superleuke gedachte dat ik zo’n ouderwetse fotoalbum kan bovenhalen. Speciaal voor haar. Met dingen die online gedeeld worden, gaat er toch iets heel belangrijks verloren vind ik: dat je een bevoorrechte getuige bent.
    Maar ik ben een hele ouderwetse als het over zo’n dingen gaat…

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.