0
MAMA ZIJN Uncategorized

Brief aan mijn kinders #prayforparis

Schermafbeelding 2015-11-17 om 17.43.33
Lieve Kobe en Frauke,

Meestal schrijf ik leukere dingen op mijn blog, maar we kunnen er dezer dagen gewoon niet omheen. Nieuwsberichten waarin het woordje ‘bom’ niet één keer maar meerdere keren voorkomt. Autoradioberichten waarin het woord ‘terrorist’ meermaals vernoemd wordt waarna er vragen komen wat een terrorist eigenlijk is. Jullie blijven stilletjes verder luisteren op de achterbank. Kranten die vol staan met brandweerwagens omdat er aanslagen gebeurd zijn. Mama en papa worden er een beetje bang van eerlijk gezegd. Vooral bang om jullie, want in welke wereld worden jullie eigenlijk groot?

“Wat doen die stoute mijnheren op tv mama? Wat is een terrorist? En die bommen zijn toch heel ver weg van hier hé mama?” Wat voor conversaties moeten wij eigenlijk voeren met jullie? In jullie schooltje wordt erover gepraat en op Ketnet keken we gisteren samen naar een nieuwsuitzending over de aanslagen in Parijs. We proberen het gewone leven zo gewoon mogelijk door te laten gaan, kijken samen uit naar Sinterklaas en genieten van jullie onbezorgd leventje.

Toen jullie pas geboren waren, beloofde ik jullie plechtig dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven. Dat we altijd voor een veilige plek zouden zorgen voor jullie. Dat we als gezin goed voor elkaar zouden zorgen, want dat dat het allerbelangrijkste is op deze leuke wereld waar iedereen lief zou moeten zijn voor elkaar!
Als ik één ding onthoud van deze vreselijke gebeurtenissen, dan is het vooral dat: we moeten lief zijn voor elkaar en genieten van de kleine dingen en niet te veel zagen over kleine onnozelteiten.

Zoals gisterenavond bijvoorbeeld, alweer een drukke avondspits. Terwijl onze keuken ontploft was, omdat ik nog snel moest beginnen koken na een drukke werkdag, zat één van jullie twee huilend in bad (onze badkamer is naast onze keuken), terwijl één van jullie glaasjes melk  op onze pas gepoetste laminaatvloer belandde. Zelf liep ik als een stresskip zonder kop rond want ik moest nog een deadline halen en volgens mijn planning moesten jullie ten laatste om half acht in jullie bedje liggen, anders werd het hier weer nachtwerk. Onnozel, ik weet het.

Wanneer het mij eindelijk gelukt was om jullie klaar te maken om te gaan slapen (lees: pyjama’s aan, tandjes gepoetst en fris gewassen), kwam het weer. “Mamaaaaaa ik heb nog keiveel honger!” Frauke, jij bent echt de beste in excuses zoeken voor het slapengaan. “Mamaaaaaa ik moet pipi doen. En nog een dikke kaka.” Ik kon je toch niet in je bedje laten plassen, dus ik liet je naar beneden komen om nog naar het toilet te gaan. Ondertussen riep jij Kobe, dat je buikpijn hebt en nog een kusje wilt. Wanneer jij dit hoort Frauke, eis ook jij je aandacht op en wil je natuurlijk ook nog een dikke knuffel en een kusje. Phieuwwww…na tien excuses is het eindelijk gelukt en kan onze avond beginnen. Tot we een paar minuten later vier kleine voetjes de trap af horen komen…”Mamaaaaaaa nog 5 minuutjes samen knuffelen,” vragen jullie keischattig.

Enkele dagen na de gebeurtenissen van afgelopen vrijdag, kruipen we nog 5 minuutjes lekker samen in de zetel. We proberen zoveel mogelijk te doen alsof er niets aan de hand is. Maar tegelijkertijd beseffen we dat er zoveel gezinnen en mensen ‘out there’ niet de kans hebben gekregen om 5 minuten langer samen te genieten. Af en toe kleine kansjes grijpen en momentjes vasthouden mag toch hé?

Liefs,
Jullie mama die bidt voor Parijs, en voor vele anderen ‘out there’, en dat er snel een einde komt aan dit alles.

Willen jullie er met jullie kindjes over praten?
Op de site van Groeimee staan zeker nuttige tips, ook op deze blog vond ik 12 nuttige tips of herbekijk hier samen het journaal van Ketnet.

You Might Also Like...

4 Comments

  • Reply
    Sabrina
    november 17, 2015 at 6:29 pm

    Het doet je stilletjes beseffen dat we moeten genieten en soms moeten durven de dingen langs ons neer te leggen. Het leven is te kostbaar

  • Reply
    Veerle Dobbelaere
    november 17, 2015 at 8:59 pm

    Hey Lobke, een erg mooi verhaal over een erg moeilijk onderwerp. Het is voor ons al zo moeilijk te begrijpen, laat staan voor de kinders. Het enige wat je ze kan vertellen is een verhaal van liefde. Geniet nog maar verder…

    • Reply
      Lobke Gielkens
      november 17, 2015 at 9:28 pm

      Bedankt om even te komen reageren. We proberen onze kindjes en elkaar te omringen met zoveel mogelijk liefde, alleen daarmee kunnen we deze wereld redden, daar ben ik van overtuigd <3

  • Reply
    Ellen Naait
    november 18, 2015 at 12:07 pm

    Mooi verhaal!!!
    Hier is de oudste 4.5j en er wordt niet gevraagd achter de aanslagen/bommen/slechteriken enzoverder. Wij zeggen er bewust niet al teveel over omdat ze nog zo jong en onschuldig zijn. En ik wil dan ook niet dat er ‘s nachts over nagedacht wordt wanneer bedtijd aanbreekt.
    Verder proberen wij ook zoveel mogelijk toe te geven aan knuffels en kusjes op onmogelijke uren 😉
    .

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.