0
MAMA ZIJN Uncategorized

Brief aan mijn kinders: #prayforbrussels

Schermafbeelding 2016-03-23 om 08.08.08

Lieve Kobe en Frauke,

Ik ben niet snel bang, maar na de vreselijke gebeurtenissen van gisteren ben ik diep onder de indruk en probeer ik mijn angst te onderdrukken. “Mamaaaaa, Brendt zijn mama was in de luchthaven en daar waren stoute meneren!” was het eerste zinnetje dat jij gisteren tegen mij zei toen ik je kwam ophalen van school. Ik slik. Want jullie weten natuurlijk niet dat jullie liefste mutti aan het werken was in de luchthaven terwijl de stoute meneren daar ook waren.

Gisterenochtend. 8u20. Ik zet jullie af aan de schoolpoort, nog een kusje en weg. Ik vertrek meteen naar mijn werk in Schaarbeek want ik heb een drukke dag voor de boeg. Ik kijk eerst nog even op mijn gsm en zie een gemiste oproep van mijn stiefpapa. ‘Er zal toch niets mis zijn met mijn mama?’ dacht ik bij mijzelf. Ondertussen zie ik nieuwsberichten op mijn gsm binnenkomen dat er bomontploffingen in de luchthaven waren. Ik leg meteen de link en krijg kippenvel. Er zal toch echt niets mis zijn met mijn mama? Ik probeer meteen terug te bellen en krijg van hem te horen dat hij een smsje heeft gekregen van mijn mama: “Bel mijn kids en zeg dat ik oké ben!” Meer weten we niet. Bang wacht ik af, maar ik besluit toch om verder te rijden naar het werk. Ondertussen probeer ik mijn mama te bereiken, een beetje later krijg ik haar aan de lijn en vertelt ze mij kort haar verhaal. Ze was aan het werk aan de check-in op rij 8 en heeft alles van zeer dichtbij meegemaakt. Ze hoorde een bom ontploffen, is meteen onder haar balie gedoken en heeft gewacht tot ze niets meer hoorde en is dan samen met haar collega’s naar buiten  gevlucht. Toen ik haar verhaal hoorde, stond de wereld even stil. Heel stil. Stel je voor? Stel je voor dat ze op een andere rij aan het werk was? Stel je voor dat er nog een bom was ontploft vlakbij haar rij? Kippenvelmomenten. Verdrietig, maar tegelijk ook blij dat ze OK is!

Ik kom totaal overstuur aan op mijn werk en doe mijn verhaal. Ondertussen stromen er nieuwsberichten binnen dat er ook in een Brussels metrostation een ontploffing was. Is dit echt? Is dit echt de wereld waarin wij leven? Ik weiger om het te geloven, maar op enkele uren tijd beseffen mijn collega’s en ik dat we in een spookstad zitten. Ik was diep onder de indruk van de taferelen die er zich hele dag hebben afgespeeld rondom ons. Ik krijg smsjes van vrienden en familie om te vragen of alles oké is en of ik veilig ben? Moeilijk te geloven, maar het was echt. Wanneer we de beelden zien van wat er zich allemaal heeft afgespeeld de laatste uren, krijgen we het koud. Diep gechoqueerd en het liefst van al wil ik gewoon naar huis om jullie veilig bij mij te houden en mijn mama, jullie lieve grootmoeder, een dikke knuffel te gaan geven.

Brussel lock down. We worden aangeraden om binnen te blijven. Met collega’s onder elkaar proberen we uit te vissen hoe we thuis zullen geraken, de solidariteit is enorm! Half 4, ik besluit om te vertrekken samen met mijn collega. Onderweg passeren we een huiszoeking in Schaarbeek en worden we weer geconfronteerd met de ‘stoute meneren’. Een half uurtje later pik ik jullie op aan de schoolpoort en we rijden meteen naar ons mutti waar we meteen geconfronteerd worden met de vreselijke beelden op televisie.
“Mamaaaa waarom doen die stoute meneren dat eigenlijk?” Ik sta perplex en kijk mijn stiefvader aan en ik vraag hem om dit uit te leggen. “Die meneren zijn heel kwaad op ons, zomaar voor niets.” Kobe blijft doorvragen en we besluiten om ‘s avonds naar het jeugdjournaal Karrewiet op Ketnet samen te kijken om dit samen te verwerken.

Ik leg al het werk neer vanavond en kruip keidicht met jullie in de zetel. Ik zou jullie voor altijd in mijn armen willen houden en jullie beschermen tegen al het geweld ‘out there’. 22 maart zal nooit meer hetzelfde zijn. De koudste dag van het jaar. Zoveel verdriet en geweld. Zo akelig dichtbij! Maar toch moeten we verder. Moeten we genieten van het leven en terugvechten door te genieten van de kleine gelukjes en van elkaar. En ons mutti, jullie liefste grootmoeder, die pakken we eens extra hard vast vandaag.

Schermafbeelding 2016-03-23 om 08.09.36

Hier vind je meer informatie om te praten met je kinderen over de aanslagen in Brussel.

You Might Also Like...

9 Comments

  • Reply
    Lies
    maart 23, 2016 at 11:34 am

    Tranen rollen over mijn gezicht nu ik je verhaal lees. Ondertussen staat Axelle naast mij te roepen dat ze nog een worstje wil… Wat een wereld waarin wij leven! Maar als ik één ding van gisteren zal onthouden is de liefde die tussen ons allen heerst en ons niet klein krijgt! Hoe gruwelijk de daden ook zijn! Liefde! X

  • Reply
    Griet
    maart 23, 2016 at 11:52 am

    Heel mooi lobsie…x

  • Reply
    tineke
    maart 23, 2016 at 12:31 pm

    heftig is het allemaal, niets is meer vanzelfsprekend.
    Veel sterkte en veel knuffelen.
    groetjes

  • Reply
    Sofie
    maart 23, 2016 at 1:08 pm

    Dit gaat door merg en been, Lobke. Knuffel.

  • Reply
    Mamavanvijf
    maart 23, 2016 at 3:51 pm

    Zoo mooi geschreven Lobke! Dikke dikke knuffel van ons allemaal

  • Reply
    Celine
    maart 24, 2016 at 8:38 am

    Wow Lobke, wat moet er door jullie heen zijn gegaan! Ik zou in alle staten zijn. Geniet geniet geniet van je kindjes en van je mama, elke dag! X
    (Ik ken niemand die betrokken was, en toch raakt mij dit meer dan ooit: http://denbuiten.blogspot.be/2016/03/kapotte-filter.html)

  • Reply
    Katrien
    maart 24, 2016 at 9:32 am

    amaai, wat een verhaal zeg. Gisteren vertelde Merijn ook ‘dat de mama van Nanou op de luchthaven gevallen was en toen ze rechtstond had ze bloed aan haar knie en zat er een stukje bom in haar been’… Nog niet kunnen nagaan of het waarheid of fantasie is, maar het idee bezorgde me wel koude rillingen. Jouw mama heeft inderdaad geluk gehad. Gelukkig kan je elkaar nu extra vastpakken en blij zijn dat alles goed (enfin ja, goed… mentaal ben je sowieso ‘gewond’, ook al is het niet lichamelijk) afgelopen is. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die een geliefde moeten missen of nog niet weten waar hun geliefden zijn…

  • Reply
    Miss Pixie
    maart 25, 2016 at 6:21 pm

    <3

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.