Een tijdje geleden vroeg Vitaya Magazine of ze mij mochten komen interviewen over mijn plusmama zijn. Het volledige interview kon ik toen nog niet publiceren, maar vandaag kunnen jullie mijn verhaal hier lezen:
Ik ben plusmama
Wat doe je als je prins op het witte paard al vader blijkt te zijn? Plusmama Lobke (33) vertelt het je…
‘Dat ik zelf uit een atypisch gezin kom, is wel het minste wat je kan zeggen. Toen ik zestien was, gingen mijn ouders uit elkaar. Hun scheiding kwam als een donderslag bij heldere hemel, want we waren een enorm hechte familie. Mijn vader, die voor hij mijn moeder ontmoette al eens getrouwd geweest was en een dochter uit dat huwelijk had, her- trouwde en kreeg nog een zoon. An- derhalf jaar na de scheiding vond mijn moeder opnieuw de liefde bij Bob, een man die zelf twee zonen had. Aange- zien mijn ouders samen vier kinderen hebben, brengt dat het totaal voor mij op een zus, twee broers, een halfzus, een halfbroer en twee stiefbroers. Pittig detail: de jongste zoon van mijn vader is jonger dan de oudste dochter van mijn halfzus.’
‘Even nadat Bob en mama elkaar leerden kennen, kocht hij een huis waar we allemaal samen introkken. Wij met z’n vijven en Bob en z’n twee zoons: ons al vrij grote gezin werd op die manier ferm uitgebreid. Omdat we allemaal aan het puberen waren, kwa- men er geregeld liefjes over de vloer. Dat maakte dat we soms met veertien aan de eettafel zaten. Nu vind ik dat gezellig, maar vroeger heb ik meer dan eens gerebelleerd tegen de situatie. Kamers delen, het gebrek aan privacy: de situatie was zeker niet ideaal voor een opgroeiende puber. Toch klikte het meteen met mijn stiefvader. Intussen zijn hij en mijn mama al zestien jaar samen. Ik zal hem nooit ‘papa’ noemen, maar Bob is wel degelijk een vader- figuur voor me.’
‘Op mijn achttiende leerde ik Patrick kennen. Hij woonde in mijn geboorte- dorp en ik wist goed genoeg dat hij al een dochtertje van anderhalf had. Voor leeftijdsgenoten vormde dat een af- knapper, maar ik had totaal geen be- zwaar. Bob had mij er immers ook zonder morren bijgenomen toen hij een relatie met mijn moeder begon. Dat niet ik maar zijn dochtertje Merce- des de belangrijkste vrouw in zijn leven was, deerde me helemaal niet. Een vader die zo enorm veel van zijn kind hield, dat vond ik prachtig. Misschien was het zelfs die kwaliteit die me het meest aantrok in Patrick. Al vanaf het prille begin wist ik dat hij de ideale papa zou zijn voor mijn kinderen. En ik heb gelijk gekregen.’ (lacht)
‘Ik was meteen verliefd op haar’
‘Mercedes was vier toen ik haar voor het eerst zag. Zowel zij als ik hebben nog levendige herinneringen aan die eerste ontmoeting. Patrick was op dat moment haar fietsje aan het maken en zij stond er gebiologeerd naar te kijken. Ik was meteen verliefd op haar. Dat ik 22 was en al een plusdochter had, vond ik eerder grappig dan eng. Tegen studievrienden ben ik altijd heel open geweest over Mercedes. Soms moest ik haar zelfs vlak nadat ik uit de aula kwam van school gaan halen. Dat de buitenwereld mijn keuze niet altijd begreep, daar trok ik me niets van aan. Mercedes’ aanwezigheid heeft me zelfs gesterkt in mijn eigen kinderwens. Het plezier dat het zorgen voor haar me gaf, maakte mijn verlangen om zelf aan kindjes te beginnen alleen maar sterker.’
‘Het enige wat ik jammer vind in ons verhaal is dat ze niet bij de geboorte van mijn kinderen aanwezig was’
‘Toch duurde het nog tien jaar voor Patrick en ik er effectief werk van maakten. Vijf jaar geleden werd Kobe geboren en twee jaar later volgde Frauke. Mercedes ziet haar broertje en zusje doodgraag, maar van een hechte band is jammer genoeg geen sprake. Daarvoor is het leeftijdsverschil net iets te groot. Omdat ze een puber is, leeft Mercedes sowieso in een andere we- reld. Haar leven draait nu vooral om haar vrienden en plezier maken. Bo- vendien is er geen vaste verblijfsregeing. Mercedes komt wanneer ze zin heeft, en dat is prima voor ons. Door- gaans zien we haar twee tot drie keer per week. Laatst zijn we nog samen een pannenkoek gaan eten op de kinderboerderij. Zo’n stoere tiener tussen al die kleutertjes: het was wel een grappig zicht. (lacht) Het was niet makkelijk om het uitgelegd te krijgen, maar intussen zijn Kobe en Frauke helemaal mee met de situatie. Dat Mercedes niet bij ons inwoont, is voor hen de normaalste zaak van de wereld, maar ze zien haar wel als hun zus. Mooi, toch? Het enige wat ik jammer blijf vinden in ons verhaal is dat Mercedes niet bij de geboorte van mijn kinderen aanwezig was. Ze woonde toen tijdelijk in Zwit- serland en kon enkel via Skype in het geluk delen.’
‘Gelukkig is ze nu terug in België en zijn de banden weer aangehaald. Mercedes en ik, dat blijft goed klikken. Maar van een moeder-dochterband is weliswaar geen sprake: zij noemt me gewoon Lobke, ik spreek haar aan met haar koosnaampje Merc’ke. Eigenlijk zijn wij vooral vriendinnen, al heb ik wel degelijk wat te zeggen over haar. Zeker nu ze flink aan het puberen is, durven de gemoederen al eens hoog op te lopen. Maar ach, er komt altijd wel een oplossing uit de bus. Als zij en Patrick een discussie hebben, fungeer ik soms zelfs als scheidsrechter. Wat dat betreft zie ik deze periode als de ideale voorbereiding op de puberjaren van mijn eigen kinderen. (lacht) Het zorgt soms voor grappige situaties. Vo- rige week was ik Frauke een verhaaltje aan het voorlezen voor het slapengaan toen ik via sms de vraag van Mercedes kreeg of ik haar later die avond van een fuif kon komen halen. Het contrast deed me wel even glimlachen.’
‘Van een moeder-dochterband is geen sprake, eigenlijk zijn we vooral vriendinnen’
‘Als ik naar Mercedes kijk, dan zie ik eerder een vriendin dan een dochter. Ik koester geen moedergevoelens voor haar, maar ze speelt wel een belangrijke rol in mijn leven. Nog geen seconde heb ik spijt gehad van mijn beslissing om iets te beginnen met een man die al een kind had. In het leven kan je nu eenmaal niet alles naar je hand zetten. Dat positivisme heb ik van mijn moeder. Die vond het als echte moederkloek vreselijk dat haar gezinnetje uit elkaar viel, maar met ons, Bob en zijn zonen heeft ze gewoon een nieuw, groter gezin gecreëerd. Net als zij zie ik ons samengesteld gezin niet als het resultaat van een mislukking uit het verleden, maar als een enorme verrijking voor het heden én de toekomst. Hoe meer familieleden, hoe meer mensen je hebt waarop je kan rekenen. Bij ons kan ze in ieder geval altijd terecht, welk uur van de dag het ook is.’
Tekst: Nathalie Tops – Foto’s: Joost Joossen
Komen jullie ook een een samengesteld gezin? Of vormen jullie zelf een samengesteld gezin? Benieuwd naar jullie ervaringen!
5 Comments
Eva
augustus 2, 2016 at 6:44 pmHeel mooi interview, Lobke. Verfrissend hoe jij het plus-mama zijn niet problematiseert, maar gewoon met een ‘wir shaffen das’ houding erin staat. Knap!
Parmentier Sofie
augustus 2, 2016 at 7:47 pmIk vind het een heel mooi artikel Lobke, het geeft me een warm gevoel!
Silke
augustus 2, 2016 at 7:57 pmLeuk artikel, Lobke! Fijn dat Mercedes zo’n leuke vriendin/plusmama heeft!
Anneke
augustus 3, 2016 at 8:04 amIk had het gelezen terwijl we op reis waren. Vitaya is één van m’n favoriete tijdschriften 😉
Hier ook een nieuw samengesteld gezin (dochter van 12 en zoon van 10 van m’n man en zijn ex en een zoon van 9 van mezelf en mijn ex). Het is niet altijd even makkelijk, maar eerlijk gezegd? Dat komt helemaal niet door die (b)engels, maar eerder door de exen die het soms al eens ingewikkeld (understatement) kunnen maken.
Maar ik zou het zo weer opnieuw doen. Zelfs met die exen erbij, want wat je terugkrijgt van je stiefkinderen en als je de band ziet tussen mijn zoontje en mijn man…. daar smelt je gewoon helemaal van 🙂
D'abord Roze
augustus 3, 2016 at 6:27 pmZo mooi! De dag van vandaag zijn er heel veel plusmama’s. Het is een deel van de maatschappij waar er 25 jaar geleden nog heel anders over gedacht werd. Gelukkig veranderen de tijden inderdaad.