Moederliefde

Toen ik afgelopen week een opdracht in mijn mailbox kreeg om een stuk te schrijven over bewust kinderloze vrouwen, aarzelde ik niet en ging ik meteen op zoek. Want hoe graag ik mijn kleine monstertjes ook zie, ik ben wel eens benieuwd waarom de biologische klok bij andere vrouwen niet zo hard tikt als bij mij. Zijn ze bang van de verpletterende verantwoordelijkheid? Zijn ze bang dat ze hun carrière on hold moeten zetten? Zijn ze bang dat ze in het stereotiepe mamahokje geduwd worden en alleen nog maar moeten zorgen voor hun kleine koters? Natuurlijk begrijp en respecteer ik de keuze om kinderloos te blijven, maar ik wil wel heel graag te weten komen waarom ze geen mini versies van zichzelf in hun leven willen.

Mijn biologische klok begon al te tikken rond mijn 25^ste, maar het duurde nog twee jaar voor ik mijn eerste monstertje op de wereld zette. “Geniet nog maar van je vrije tijd! Binnenkort is het gedaan!” of “Wacht maar, binnenkort is het lekker druk bij je thuis en is de rust is voorgoed voorbij!” Zes jaar en bijna drie kinders later moet ik bekennen dat er inderdaad veel minder rust en vrije tijd te bespeuren is in mijn leven. Maar wat ik ervoor in de plaats krijg, is onbetaalbaar. Een lekker druk gezin waar we regelmatig samen eten, waar de afwas vaak nog op het aanrecht staat, waar het nooit helemaal opgeruimd is, waar er altijd wasjes gedraaid moeten worden en waar je niet van de vloer kunt eten. Een gezin waar de kinderen niet altijd op tijd in bed liggen omdat het ’s avonds gewoon gezellig was om samen te zijn! Maar na een drukke ochtendrush ben ik vaak blij dat ik naar mijn werk mag vertrekken en kan doen waar ik goed in ben. Dat ik met mijn collega’s ook over andere dingen kan praten dan over kinderen alleen. Een paar keer per maand spreek ik af met mijn vriendinnen, omdat ik nood heb aan tijd voor mijzelf en een gezellige babbel zonder constant onderbroken te worden door het gejengel van mijn kroost. Daar maak ik bewust tijd voor, want mijn leven draait niet alleen rond mijn kinderen maar tegelijk ik zou mijn geen leven meer kunnen voorstellen zonder.

Kinderen hebben is niet alleen een last, gelukkig maar. Wij ouders kunnen vooral ook veel van hen leren. Dingen loslaten en genieten van het hier en nu bijvoorbeeld. Uitbundig lachen en je laten meenemen in hun fantasiewereld, terwijl er eigenlijk nog een grote berg afwas op je te wachten staat. Kinderen laten je af en toe ‘out of the box’ denken. Dansen op klaarlichte dag in de woonkamer op de pasjes van K3? Komaan mama, laat je eens lekker gaan vandaag. Kinderen zeggen ook wat ze denken en hebben geen remmen. “Mama ik zie je graag, jij bent de liefste van de wereld!” terwijl ze je bijna platknuffelen en dat meerdere keren per dag. Zouden wij als volwassenen dat ook niet wat meer spontaan tegen elkaar moeten zeggen? Onvoorwaardelijke liefde, het is iets wat ik alleen maar ken sinds ik moeder ben.

Nee mijn leven draait niet helemaal rond mijn monstertjes, maar ze zijn er en ik zie ze onvoorwaardelijk graag! Zo graag zelfs dat ik er nog eentje op de wereld ga zetten…